تأثیراجرای پروتکل زمان آرام برکیفیت خواب بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه

زمینه و هدف: اختلال خواب یکی از چالش‌های اصلی بخش مراقبت‌های ویژه می باشد و عوامل روانی و فیزیکی حاکم بر محیط در بروز آن دخیل هستند. تعدیل این عوامل جهت ‌برآورده ساختن این نیاز، امری ضروری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر اجرای پروتکل زمان آرام برکیفیت خواب بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه انجام گردید. مواد و روش‌ها: مطالعه‌ی حاضر یک کارآزمایی بالینی است که جامعه آماری آن‌را بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه جراحی عمومی بیمارستان قائم (عج) شهر مشهد در سال1392 تشکیل دادند. 60 بیمار به روش دردسترس انتخاب و به‌صورت غیرتصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. پروتکل زمان‌آرام طی 3 شب متوالی از ساعت 19 تا 5 صبح برای گروه مداخله اجرا شد. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه پژوهشگرساخته در رابطه با چگونگی کیفیت خواب در شب‌های اول، دوم و سوم مداخله جمع‌آوری شدند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده ازآزمون‌های آماری فیشر، کای‌اسکوئر، تی‌مستقل و تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری تحت نرم‌افزار آماری 21 SPSS  صورت گرفت. یافته‌ها: در گروه مداخله میانگین نمره کیفیت خواب بیماران در حیطه اثربخشی پس از اجرای مداخله در هر سه شب از گروه کنترل بالاتر بود (0/001 ˂ P). این میانگین در حیطه اختلالات خواب در گروه مداخله بعد از اجرای مداخله در شب اول (0/002 = P) و شب‌های دوم و سوم نیز به طور معنی‌داری نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (0/001 ˂ P). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، اجرای پروتکل زمان آرام بر بهبود کیفیت خواب بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه جراحی مؤثر است. پرستاران می‌توانند از این پروتکل جهت بهبود کیفیت خواب بیماران در بخش استفاده نمایند.